Tόσο μικρό κι όμως τόσο… αφεντικό! Αν το μωρό σας δείχνει σημάδια αρχηγικών τάσεων στην οικογένεια και προσπαθεί να επιβάλλει το δικό του, ίσως είναι ώρα να κρατήσετε τις ισορροπίες. Μόνο προσοχή στις παρεξηγήσεις….
Η παγίδα του “άστο να κλάψει”
«Θα το κακομάθεις με τις πολλές αγκαλιές» «Άστο να κλάψει δεν παθαίνει τίποτα»… οι γνωστές κλισέ συμβουλές στις μανούλες καλά κρατούν όμως δυστυχώς, είναι οι μεγαλύτεροι μύθοι.
Αν μιλάμε για ένα μωρό, από τη μέρα της γέννησή του ως τους 6 μήνες που αρχίζει πλέον να αντιλαμβάνεται και να αντιδρά σε ερεθίσματα, το κλάμα είναι ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας του με τη μαμά και τον μπαμπά. Θέλει να πει «πεινάω»; Θα κλάψει. Θέλει να ενημερώσει πως το ενοχλεί η βρεγμένη του πάνα; Θα κλάψει. Θέλει να πει «πονάω απ’ τους κολικούς;» Θα κλάψει.
Όλες αυτές, είναι ανάγκες του μωρού στις οποίες θα πρέπει να ανταποκριθείτε άμεσα με μία αγκαλιά και ένα χάδι που θα δώσουν στο μωρό σας μία αίσθηση σιγουριάς και ασφάλειας και θα σας βοηθήσουν να δημιουργήσετε έναν ισχυρό δεσμό ανάμεσά σας.
Τι γίνεται όμως όταν το μωρό που τώρα κλαίει αθώα «ξεπεταχτεί» και κάνει το κλάμα, την γκρίνια και την αρνητική συμπεριφορά, «όπλα» για να πετύχει τον σκοπό του;
Η παγίδα του “μη το στεναχωρήσω”
Όταν το μωρό γίνει περίπου 6-8 μηνών αρχίζει να επικοινωνεί με το περιβάλλον, να αντιδρά σε ερεθίσματα και να καταλαβαίνει τη σύνδεση «αιτίας-αποτελέσματος» σε όλες τις πράξεις.
Όταν για παράδειγμα ρίξει μία μπάλα από ψηλά, αντιλαμβάνεται ότι θα πέσει κάτω. Πέρα από τους νόμους τη Φυσικής όμως, παρατηρεί και τις αντιδράσεις της μαμάς και του μπαμπά απέναντί του. Πόσο συχνά υποχωρείτε σε κάτι που ζητάει πεισματικά; Πόσο ελαστικοί είστε όταν κάνει επίτηδες μια σκανδαλιά; Πόση «εξουσία» αφήνετε στα χέρια του;
Όλα τα καταλαβαίνει τώρα πια το μικρό σας, γι’ αυτό, είναι σημαντικό να του περάσετε τα σωστά μηνύματα και να τηρήσετε όσα χρειάζεται ώστε να μην γίνει αυτό που λέμε «κακομαθημένο παιδί»:
Χωρίς κανόνες, δεν γίνεται τίποτα. Όχι όμως με γενικότητες και αοριστολογίες! Αν το μωρό είναι κοντά στη νηπιακή ηλικία, μπορεί άνετα να καταλάβει μια λίστα με 10-12 απλούς και κατανοητούς κανόνες, που θεωρείτε εσείς σημαντικούς: π.χ. δεν δαγκώνουμε, δεν διακόπτουμε τους μεγάλους όταν μιλάνε, μοιραζόμαστε τα παιχνίδια μας με άλλα παιδιά, πηγαίνουμε για ύπνο μόλις το λέει ο μπαμπάς ή η μαμά κ.λπ.
Μόνο προσοχή! Όσο δείχνετε πρόθυμοι στο να διαπραγματευτείτε αυτούς τους κανόνες ή όσο το «όχι» σας δεν είναι αποφασιστικό και ξεκάθαρο, το παιδί θα βρίσκει τρόπο να το εκμεταλλεύεται. Γι’ αυτό, δείξτε πυγμή και σταθερότητα.
Το “γιατί” κάνει τη διαφορά
Όταν απαγορεύετε κάτι στο παιδί, πρέπει να εξηγείτε και τον λόγο. Διαφορετικά, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα το επαναλάβει. Αν για παράδειγμα, πείτε: «μην χοροπηδάς πάνω στον καναπέ» πιθανότατα θα σας αγνοήσει και θα συνεχίσει το «τραμπολινένιο» παιχνίδι του, αν όμως του πείτε «μην χοροπηδάς πάνω στον καναπέ γιατί θα πέσεις, θα χτυπήσεις και θα πονάς», η εξήγησή σας γίνεται ταυτόχρονα κίνητρο για να σταματήσει τη σκανδαλιά του.
Μήπως νιώσει ότι δεν το αγαπώ!
Ένας από τους πιο συνηθισμένους λόγους που οι γονείς δεν βάζουν όρια στα μικρά παιδιά είναι γιατί φοβούνται μην τα στεναχωρήσουν ή τα κάνουν να νιώσουν πως η μαμά και ο μπαμπάς δεν τα αγαπούν. Όμως κανένα παιδί δεν έπαθε ποτέ κατάθλιψη επειδή η μαμά τού είπε «όχι» και «μη». Έπαθε όμως … κρίσεις κακομαθημένου παιδιού!
Μη φοβάστε λοιπόν να είστε αυστηροί εκεί που πρέπει με το παιδί. Τα όρια, εξάλλου, θα μπουν έτσι και αλλιώς λίγο αργότερα στη ζωή του από το σχολείο, τους φίλους, την κοινωνία και την εργασία του. Όσο πιο νωρίς μάθει να λειτουργεί μέσα σε ένα πλαίσιο περιορισμών, ευθυνών, και υποχρεώσεων , φυσικά μαζί με παιχνίδι, γέλια και ξεγνοιασιά, τόσο πιο «καλό χαρακτήρα» θα χτίσει και πιο συνεργάσιμο και προσαρμοστικό θα γίνει για μια ζωή.
